REKEG [e-ö] tárgyatlan ige (-tem), -ett, -jen [e, ë, ë] (
régies,
hangutánzó)
- 1. <Béka> brekeg, kuruttyol. □ Mit brekegsz, ördögi módra rekegsz? (Kölcsey Ferenc) Tó szélén egy vén Brekeke Kár-örömmel így rekege: "He! he! he!
" (Arany János)
- 2. (ritka) <Személy> csúnya, rekedt, rikácsoló hangon szól, beszél.
rekegés; rekegő.